Wiedeń w jeden dzień

Czy zwiedzanie potężnej stolicy, która oferuje masę atrakcji można skompresować do jednego dnia? Oczywiście, że można. Nawet, jeśli jest to dzień jesienny, który nie rozpieszcza ciepłymi promykami słońca, no i kończy się przed godziną 16. To, czy takie zwiedzanie będzie przyjemne zależy tylko i wyłącznie od osobistych preferencji i oczekiwań. Jeżeli nie chcesz wydać zbyt dużo pieniędzy, chcesz wyjechać gdzieś na jeden dzień i jednocześnie podczas podróży nie lubisz odpoczywać, a wręcz nakręca Cię klimat danego miejsca i lecisz na fali nie zwracając uwagi na głód, chłód i zmęczenie, to pakuj plecak i w drogę do Wiednia! No dobra, bez przesady...na głód i chłód mogę polecić dwa idealne miejsca. Przekonacie się sami.

Wiedeń – stolica jak się patrzy. Czystość, przestrzeń, a wszystkie budynki wyglądają tak, jakby dopiero zostały wybudowane. Nie do pomyślenia jest to, że pięknie odrestaurowane kamienice mogą zamieszkiwać przeciętni obywatele. Czy to właśnie z tego powodu Wiedeń został okrzyknięty najlepszym miastem do życia w skali światowej? Nie, to jeszcze nie to. W grę wchodzi również długa lista miejsc do spędzania wolnego czasu, bardzo dobre możliwości edukacyjne, komunikacyjne oraz ogólna tolerancja, którą Wiedeń promuje.

 

Jak dotrzeć do Wiednia?

Sposobów na dotarcie do Wiednia jest kilka. Ja wybrałam opcję Polskiego Busa, który ma w ofercie dość tanie bilety. Niekiedy można złapać okazję nawet za kilkanaście złotych w obie strony. Dogodne godziny odjazdu umożliwiają nocny przejazd, dzięki czemu zyskujemy cały dzień na zwiedzanie, ponieważ powrót wypada w godzinach nocnych.

Niestety mój pech po raz kolejny dał o sobie znać, gdy kilka godzin przed odjazdem okazało się, że

nie mam potwierdzenia rezerwacji, a miła Pani na infolinii udzieliła mi informacji (za 4zł, bo tylko kosztuje minuta połączenia), że moja rezerwacja niestety nie weszła prawidłowo do systemu i zostaną mi zwrócone pieniądze.. Kolejnej nie mogłam już zrobić, bo przelew nie zdążyłby przejść w dwie godziny. Dlatego...witaj Astro! Mój jedyny, niezawodny środku transportu! Ostatecznie dobrze się stało, że pojechaliśmy samochodem, bo jest to spora oszczędność na komunikacji po mieście, która nie należy do najtańszych (przykładowo cena metra w Wiedniu 2,20EUR, dla porównania w Tbilisi było to około 0,50gr - jeżeli w ogóle można te dwie stolice porównywać). Omijając wszystkie płatne drogi w Czechach i Austrii, czas dojazdu z Bielska-Białej to 6h. Autostradami wychodziły 4h, przy czym kilometrów jest prawie tyle samo, a winietki na dwa państwa wychodzą ponad 100zł.

Darmowe atrakcje Wiednia

Po pierwsze w jeden dzień nie jesteśmy w stanie wejść do każdego muzeum, przejechać się wszystkimi karuzelami na Praterze, czy też zwiedzić od środka wszystkich pałaców. Po drugie Wiedeń słynie z miejsc i budynków, których podziwiane z zewnątrz jest równie satysfakcjonujące. Wymienię tutaj punkty, które były na mojej prowizorycznej liście tego, co chciałam zobaczyć oraz kilka, które wypadły zupełnie przypadkiem i gwarantuję, że takich można spodziewać się za każdym zakrętem.

Pałac Schonbrunn

To jedno z najsłynniejszych miejsc w Wiedniu, w dodatku wpisane na listę UNESCO. Symbolem tej dawnej rezydencji rodziny carskiej stała się cesarzowa Sisi, a znajomość jej ciekawej historii jeszcze bardziej ubarwia to miejsce. Na terenie wielkiego parku otaczającego pałac można znaleźć palmiarnię i zoo Tiergarten (podobno najstarsze na świecie). Ale my tu o darmowych atrakcjach, a jedną z nich jest na pewno Glorietta, czyli budowla wzniesiona na cześć zwycięstwa Austrii nad Kolonią. Usytuowana jest na wzgórzu i można z niej podziwiać nie tylko sam pałac, ale również panoramę Wiednia. Teren wokół pałacu wraz z ogrodami również jest ogólnodostępny.

*Teraz będzie trochę o Sisi.

Elżbieta Bawarska (bo tak właściwie się nazywała) była niegdyś księżniczką Bawarii i nikt nie spodziewał się tego, że w wieku 17 lat stanie się Cesarzową Austrii i jednocześnie Królową Węgier. Zadecydował o tym przypadek, a w zasadzie miłość od pierwszego wejrzenia. W dniu, w którym miały się odbyć zaręczyny Nene (siostry Sisi) z cesarzem Franciszkiem Józefem, nagle cesarz oznajmił, że jego miłością jest piękna, rezolutna i niezależna Sisi. Ona również zakochała się bez pamięci, ale już od samego początku nie mogła poradzić sobie z przytłaczającą etykietą dworską, której musiała się wyuczyć. Zaczęli otaczać ją ludzie, którzy nie byli przyjaciółmi, a tylko ochroniarzami lub służącymi, a to pogłębiało samotność. Ślub z cesarzem był dla Sisi jak zamknięcie w klatce, w której dodatkowo musiała poruszać się jak jej zagrano. W związku z zaistniałą sytuacją cesarzowa skupiła się na jedynej rzeczy, na którą miała wpływ – na swojej urodzie. Sport, diety, maseczki. W dzisiejszych czasach te 3 rzeczy brzmią dość naturalnie i kojarzą się z zadbanym ciałem. Trzeba jednak dodać, że dieta Sisi wymagała niejednokrotnie wożenia za nią stada krów rasy Jersey, które według niej dawały najlepsze mleko. Często przewożony był również cały sprzęt do ćwiczeń, żeby cesarzowa nie przekroczyła swojej wagowej granicy 50kg. Nocne maseczki z surowej cielęciny, masaże specjalnymi miksturami oraz kąpiele w ciepłej oliwie to kolejne wymysły Sisi.  Wszystko po to, żeby stać się pożądaną boginią, której nikt nie może mieć. Nawet jej własny mąż. Po urodzeniu 3 dziecka Sisi przed lękiem kolejnego zajścia w ciąże (i równoznacznej z tym utracie pięknej sylwetki) zerwała z nim wszelkie kontakty intymne. Cierpiała również na depresję oraz manię prześladowczą. Czuła się źle, bo utraciła wolność, która jak się okazało była dla niej jedną z najważniejszych wartości. Dodatkowo jej stan psychiczny pogarszały złe relacje z teściową oraz w późniejszym czasie śmierć syna, za którą nieustannie się obwiniała. Tak zaczęły się jej podróże. One pozwalały jej poczuć prawdziwe szczęście i uciec od samotności, którą paradoksalnie czuła w jedynym miejscu, w którym miała bliskich. Nienawidziła dworskiego życia i konwenansu, mimo to wciąż myślała o dzieciach i mężu i starała się wracać do nich na około 2 miesiące w roku. W trosce o męża aranżowała również jego spotkania z pewną wiedeńską aktorką, która została jego przyjaciółką aż do końca. Sama Sisi oddała się poezji, podróżom i życiowym refleksjom, nie przestając przy tym dbać o nieskazitelną urodę. Była wrażliwa na krzywdę innych, a w jej centrum zainteresowania znajdowały się przede wszystkim szpitale psychiatryczne. Może było to spowodowane faktem, że w jej rodzinie choroby psychiczne były bardzo częste i sama Sisi zdawała sobie sprawę z tego, że sama kiedyś w taką popadnie (kiedyś poprosiła męża o szpital psychiatryczny w prezencie na urodziny). Podczas swoich podróży definitywnie nie zezwalała na towarzystwo osób odpowiedzialnych za jej bezpieczeństwo. W 1898 roku w Genewie została zaatakowana przez włoskiego anarchistę, który wbił jej w serce pilnik. Zabójstwo nie było spowodowane niechęcią do samej cesarzowej, a jedynie chęcią „zabicia kogoś w koronie” jak przyznał później morderca.

Belweder

Idealne miejsce, żeby rozpocząć piesze zwiedzanie miasta. Belweder Górny usytuowany jest na wzgórzu, a wokół niego znajdują się francuskie ogrody z masą rzeźb, fontanny i lustrzany staw. To tam odbywały się bankiety i inne ważne przyjęcia. Z ogrodów można również podziwiać panoramę miasta, choć trochę mniej spektakularną niż z Glorietty w Schonbrunn. Schodząc ogrodami w stronę miasta wyłania się Belweder Dolny, czyli mniej reprezentacyjna część kompleksu. Całość była niegdyś własnością księcia Sabaudzkiego.

Polski kościół

Kościół usytuowany jest naprzeciwko Dolnego Belwederu, przy głównej ulicy. W latach 80 był to punkt odniesienia wielu Polaków, którzy masowo wyjeżdżali do Austrii w celach zarobkowych. Co niedzielę po mszy, pod kościołem odbywał się handel różnymi dobrami typu papierosy i wódka. Nowi, którzy ledwo przyjechali do pracy, przywozili zaopatrzenie z Polski dla rodaków, a ci chętnie je nabywali.

Kärntner Straße

Luksusowa ulica Wiednia, na której znajdują się drogie butiki, restauracje, sklepy jubilerskie i cała masa ludzi. W sezonie przedświątecznym dochodzą do tego również liczne dekoracje. Tłumy przewijające się przez tę ulicę to również zasługa jej lokalizacji w samym sercu miasta. Podczas mojej wizyty na ulicy odbywała się promocja jakiś czekoladek wypełnionych słodką śmietaną. Grono ludzi ustawiało się w kolejne, żeby wziąć udział w degustacji. Całemu wydarzeniu towarzyszyła żywa muzyka, do której wielu przechodniów tańczyło walca wiedeńskiego, a starsi trzymając się za ręce tworzyli koła i tańczyli na zasadzie „do środka”, „na zewnątrz”. Wydaje się, że wydarzenia tego typu są na tej ulicy dość popularne.

Katedra św. Szczepana

Jest to swego rodzaju punkt odniesienia, który dzięki swoim rozmiarom widoczny jest niemalże z każdego miejsca w Wiedniu. Nic dziwnego, że gotycka budowla należy do elity świątyń europejskich pod względem wielkości – jej wysokość to 107m. Katedra posiada 4 strzeliste wieże, a na jednej z nich podczas największych uroczystości bije słynny dzwon Pummerin (trzeci co do wielkości europejski dzwon). Wejście do środka katedry jest darmowe, płatne natomiast jest wyjście w jej wyższe partie. Przed Katedrą stoją liczne dorożki, których swoją drogą po tej części miasta jeździ bardzo dużo i w zestawieniu z zabudową wyglądają bardzo efektownie. Kręcą się też osoby w strojach z epoki, rozdające ulotki.

Hudertwasserhaus

Kolorowa kamienica, zaprojektowana przez Hundertwassena. Zaprojektował ją zupełnie za darmo, przerażony myślą, że w tym miejscu może powstać jakiś brzydki budynek. Cała budowla stroni od linii prostych i trywialnych rozwiązań. Wszystko wygląda dość nienaturalnie i fascynująco, co przyciąga turystów. Nieco dziwi fakt, że w kamienicy nie powstało żadne muzeum, czy galeria, ale dziwi w pozytywnym tego słowa znaczeniu. Kamienica jest ciągle zamieszkiwana, a jej wnętrza nie można zwiedzać. W ramach rekompensaty naprzeciw znajduje się mini pasaż, w którym można nabyć lub pooglądać kolorowe obrazy, kalendarze i inne wykonane z pomysłem przedmioty, które oczywiście bazują na twórczości Hundertwassena.

Narrenturm

Coś dla fanów Andrzeja Sapkowskiego. To właśnie od wiedeńskiego szpitala psychiatrycznego (a w zasadzie Narrenturm – Wieży Błaznów) zaczerpnął tytuł pierwszej części Trylogii husyckiej. I to była pierwsza rzecz, która przyciągnęła mnie pod ten budynek. Drugą była moja wiedza, zdobyta przy pisaniu pracy licencjackiej na temat szpitali psychiatrycznych. Przebywanie w miejscu z tak przygnębiającą historią jest ciekawym doznaniem. Chorzy psychicznie na przestrzeni wieków byli traktowani różnie. Pierwotnie jako osoby święte lub opętane, następnie uważano ich za kryminalistów, później za idiotów, którzy nie mają prawa przebywać wśród społeczeństwa. Zanim zaczęto podejmować próby ich leczenia, psychicznie chorzy musieli przeżyć prawdziwe piekło, które wiązało się z odrzuceniem, samotnością i zniewoleniem. Narrenturm powstało w roku 1784 na polecenie cesarza Józefa II i było swego rodzaju przymusowym przytułkiem dla głupców, u których choroby diagnozowane były zgodnie z osiemnastowiecznymi standardami. W związku z tym znajdowały się tutaj nie tylko osoby faktycznie chore, ale również aspołeczne, lub choćby obrażające ówczesnego cesarza. Brak dostatecznej wiedzy przekładający się na niehumanitarne sposoby „leczenia” są lustrzanym odbiciem tej rotundo-kształtnej budowli, z której większość osób już nigdy nie wróciła. Obecnie w środku znajduje się muzeum Patologiczno-Anatomiczne, największe tego typu muzeum na świecie. Ku mojemu zdziwieniu mrocznie wyglądające niegdyś mury szpitala są właśnie w trakcie procesu odnawiania i wtapiania w resztę pięknej zabudowy miasta.

Prater

Jeśli jest coś, co odbiega swym wyglądem od poukładanego i dostojnego Wiednia, to jest to Wurstelprater. Ogólnodostępny lunapark ma do zaoferowania dużą dawkę rozrywki, która przekłada się na niezliczoną ilość karuzeli, domów strachu i kolejek. Nawet jesiennym wieczorem, kiedy mało kto przechadza się już uliczkami, większość atrakcji czeka w gotowości na klientów. Kolorowe neony, głośna muzyka dobiegająca ze wszystkich stron – to właśnie Wuestelprater. Zlokalizowany jest w jednej z głównych dzielnic Wiednia na terenie parku Prater, a wstęp na jego teren jest bezpłatny. Koszt atrakcji zaczyna się od 1euro.

Grafitti

Uliczna sztuka ubarwia Wiedeń. Dodatkowo artyści mają tutaj mury do tworzenia dzieł podarowane jak na dłoni. Wzdłuż Dunaju, który przepływa przez stolicę znajduje się cała masa pomysłowych malunków, które nadają klimatu. Aż chce się iść i być zaskakiwanym. Grafitti nad Dunajem to ciągnąca się w nieskończoność galeria sztuki na świeżym powietrzu.

Restauracja Der Wiener Deewan

All you can eat pay as you wish, czyli jedzcie ile możecie, płaćcie ile chcecie – to motto tej pakistańskiej restauracji. O co chodzi? Jak to płacić ile się chce? Weszłam do środka lekko zdezorientowana, ale ostatecznie jedzenie było pyszne, zapłaciłam tyle ile uważałam że wypada i zdobyłam nowe doświadczenie, bo opcja totalnej samoobsługi nie zdarza się zbyt często. Co do samego jedzenia, poszczególne składniki wystawione są w pojemnikach, z których każdy nakłada sobie na talerz co chce i ile chce. Przy mojej wizycie były to między innymi kawałki kurczaka, ryż, różne sosy, sałatki, chleb, ciecierzyca. Dodatkowo obsługa przynosi czystą wodę do każdego posiłku. Przy wyjściu uiszcza się opłatę, niektórzy mówili ile chcą zapłacić i otrzymywali resztę inni dawali pieniądze i wychodzili bez słowa. Niecodzienne.

 Motylarium

To jedyna płatna atrakcja na mojej liście, ale jeżeli ktoś uwielbia motyle, to nie może jej pominąć. W chłodnie dni to również idealne miejsce na mini przerwę i przeniesienie się w nieco bardziej tropikalny klimat. Szklarnia położona jest tuż obok Muzeum Historii Sztuki Neue Burg i jest domem dla około 400 motyli, które można podziwiać nie w gablocie i nie przez szybę, a chodząc wśród nich. Stworzono im tam warunki jak najbardziej zbliżone do naturalnych. Nad głowami, na egzotycznych roślinach, wszędzie można spodziewać się tych latających ślicznotek, a w specjalnych inkubatorach wiszą kokony z wykluwającymi się nowymi pokoleniami. Czasami motyle siadają na wniebowziętych zwiedzających. Koszt takiej wizyty to 5euro dla uczniów/studentów, 6.50 dla innych.

Istnieje o wiele, wiele więcej takich miejsc, które spacer po Wiedniu zamieniają w prawdziwą przyjemność. Kościół św. Karola Boromeusza, Kościół Wotywny, Stadtpark, Opera, ogólna zabudowa miasta, możliwość przeglądnięcia najstarszej gazety świata Wiener Zeitung, która wisi niemalże na każdym słupie (daje się 1E i można sobie zabrać), Central Cafe (ulubiona kawiarnia Hitlera, do której turyści stoją w kolejce na ulicy, ze względu na przepełnienie), Cafe Sacher (kawiarnia podająca oryginalny wiedeński torcik Sachera, ale kolejki takie same jak w poprzedniej). Polecam się wybrać.